Gramsbergen – Coevorden haven v.v.

Photo by Henkkay

Een mooie lente-avond,
warmer dan ik dacht.
Een wit met blauwe schicht
ligt te wachten in al haar pracht.

Hard gebakken carbon,
zo buigzaam als gewapend beton.
Riemen, strak en stijf,
dat alles vergt een gepantserd lijf.

De riemen dalen naar het water,
het blad zoekt en zuigt aan het vocht.
Maar niet te lang,
want daar komt alweer de volgende tater,
op naar de volgende bocht.

De brug zorgt voor strekking van de spieren,
bij het café zitten mensen aan hun bieren.
De graven van Alva verdwijnen in mijn zog,
2:05.00 tempo 25, zegt mijn log.

Na wat rechttoe rechtaan komen de sluizen,
muren rijzen hoog op, tot wel 3 meter naar de top.
Ik kijk naar de lucht, het zou toch niet gaan buizen?
Geen buien op mijn kop.
Laat maar dicht die hemelsluizen.

Het bosje van de Corvus Frugilegus nadert met gezwinde spoed.
Na de storm is het wat kleiner gegroeid,
maar het is nog steeds het geluid wat er toe doet.

In Drenthe is men wat sneller geweest met een natuurvriendelijke oever.
Natuurvriendelijk maakt het voor de roeier echter aangenaam vertoeven,
Dat merk ik al snel, een gemotoriseerde tobbe vaart voorbij.
drie halen en het water is weer vlak en vrij.

Een bord, 500 m, doet de vermoeidheid wat voelen.
Nog maar een paar halen,
de haven is een van de halve doelen.
Je geest doet aan vertalen

“Nu nog maar de helft,
kom op je kunt het,
je gaat het halen,
de haven van Gramsbergen,
met ferme halen”.