Hooien

Photo by Zeynep Sümer on Unsplash

Hardenbergerveld zo’n 35 jaar geleden

Op een bloedhete, drukkende dag brandt de zon ongenadig fel op mijn hoofd. Binnen de kortste keren voel ik dat ik aan het verbranden ben. Ik heb tenslotte een heel gevoelige huid. Licht duizelig door het felle licht van de zon zit ik op de stalen beschermkamp van een trekkerwiel met om mij heen een stalen buis zodat ik er niet af val. De Deutz trekker waar mijn neef en ik op zitten, trekt drie platte karren achter zich aan. Voor ons liggen pakken hooi klaar en achter ons worden de pakken op de wagens gestapeld door mijn andere neven, mijn oom en een paar goed bevriende buren. Ze zweten allemaal als otters. De geur van vers hooi hangt onmiskenbaar om ons heen. De hele atmosfeer is erdoor verzadigd. Langzaam vullen de platte wagens zich met pakken hooi. De trekker rijdt stapvoets in de vierde versnelling. “Dat kan bij een trekker”, vertelt mijn neef. Er is onweer voorspeld dus de mannen op de grond werken hard om het hooi voor de bui binnen te krijgen. Als het laatste pak op de wagen wordt gehesen, klimmen we vlug op het hooi en dan gaan we snel naar de boerderij. Het werk is nog niet gedaan want het hooi moet nog in de schuur worden geladen. Het zweet druipt de mannen van de neus. Met een laatste krachtsinspanning bereikt het hooi zijn bestemming. Een koele douche en en een welverdiende fles bier staan in de boerderij op de mannen te wachten.