Vliegeren

Op winderige dagen met een strakke oostenwind toog ik vroeger geregeld op de fiets naar het park de Kruserbrink met een vlieger achterop de bagagedrager. Na wat testen hoeveel gewicht aan graspollen er aan de staart moest, rolde ik mijn eerste haspel vliegertouw af. Dat was mooi vliegertouw met wat katoen erin. Niet zo scherp als dat synthetische nylondraad. Ik denk dat er zo’n vijfhonderd meter op de houten haspel zat. Bij stabiel weer kwam dan haspel twee erbij. Een lelijk oranje synthetisch ding met een kilometer draad erop. Even de boel met een ringetje aan elkaar knopen en de eerste haspel koos het luchtruim. Als ik alles had afgerold, was de vlieger nog als een postzegel zo groot en raakte de draad nog net niet de grond. Als er dan een graspol van de staart was afgevallen, dan was ik de sjaak en de vlieger kwijt. Maar gelukkig gebeurde dat nooit. Nooit heb ik erbij stil gestaan wat er zou zijn gebeurd als er een hoogspanningsmast in de weg had gestaan…