Een (terug)blik op de Head
NLroei – Head of the River Amstel 2010 – blok 3 – RV Salland – winnaar HVD4*.
Henkkay op de Head 2010
de Head, een wedstrijd waarvan iedere wedstrijdroeier droomt om daar een blik te trekken. Een droom die ook al jaren in mijn hersenpan rond krocht. Je hoopt er op maar het is als het winnen van de lotto. Iedereen droomt maar het is maar weinigen gegeven: winnen. Die droom was een mooi begin, maar meer zat er helaas niet in, zong Het Goede Doel alweer jaren geleden en dat zou ook hier wel weer van toepassing zijn.
De voorbereidingen waren niet ideaal. Veel ijsgang in onze haven, schotsen in het kanaal en als het dan eindelijk kan, werkt de temperatuur rond het vriespunt ook nog eens tegen. Daar stond tegenover dat ik nog nooit zoveel als dit jaar op de ergometer had getraind. Er kwam zelfs een trainingsschema aan te pas. Twee sportscholen en de ergo thuis zorgden voor de nodige trainingskilometers en ja, natuurlijk kan het altijd meer en beter maar naast mijn baan, bestuurs- en ander werk voor de RVvereniging, werk en andere beslommeringen had ik toch wel voor mijn gevoel een optimaal trainingsgevoel bereikt. Dat moest ook wel, want de concurrentie in de boot was hevig. Velen trainden met mij en sommigen waren, ondanks hun gevorderde jaren, ook nog sneller dan mij. Maar goed, we trainden goed en de wedstrijddatum kwam met rasse schreden dichterbij.
Op de wedstrijddag was de acht als eerste aan de beurt. Zij moesten erg vroeg starten (10.00 uur) maar waren natuurlijk daardoor ook lekker vroeg klaar. Zij zetten een voortreffelijke tijd (30 minuten 30 seconden) neer die goed kon dienen als streeftijd voor onze vier met stuur. Om 20 voor vijf ging onze categorie als laatste startnummer van start. De dag ervoor waren we nog gecoacht door Bart, de zoon vaneen van onze bemanningsleden. Een paar punten die nog voor verbetering vatbaar waren werden in dank door ons aanvaard. Met deze zaken in ons hoofd gingen we van start. Al snel konden we wat ploegen inhalen maar we werden zelf ook ingehaald. Maar och, als dat door de keizer van de Amstel en consorten gebeurdt.. Wat nou, we laten niemand er langs hoorde ik een stem in mijn hersens roepen maar helaas, het was al te laat. We beukten door, opgezweept door onze immer optimistische stuurvrouwe Pluis: “Kom op, we gaan ze pakken”. Helaas lukte dat niet met alle boten voor ons, maar zoals dat zo heet stapten we moe maar toch niet helemaal voldaan uit de boot. Eenieder van ons dacht volgens mij hetzelfde: “het had harder gekund en we hadden niet alles in de praktijk gebracht wat onze coach ons gisteren had gezegd”. De tijd, 31 minuten en 20 seconden. Langzamer dan de acht. Maar goed, het was ook de eerste wedstrijd in deze samenstelling en er viel kortom nog genoeg te leren en te verbeteren en het was een goede test geweest. De boot afriggeren, nog lekker wat rondhangen en de gepijnigde spieren verwennen met wat warm water en dan naar huis.
HEE HALLO, JULLIE HEBBEN BLIK GETROKKEN! Eerst dacht ik dat dat geschreeuw voor een ander was. Ik bedoel, hoe konden wij nou blik trekken? Het bleek toch echt waar te zijn. Op de Hoop kreeg ik uit handen van Arie het felbegeerde blik. Erg groot was het niet, (ter vergelijk: het blik van de Vechtrace is twee keer zo groot), de grootte van een penning, maar dat maakt niets uit. Het is de gedachte die erbij hoort, die telt. Het enige probleem is dat winnen naar meer smaakt. Dus we blijven trainen maar iets zegt me dat een volgend blik nog wel even kan duren. Het kan tenslotte niet altijd bal zijn en zoals de Engelsen zeggen: you win some, you loose some. Dus dat laatste zal (helaas) voorlopig wel even weer aan de beurt zijn.
© Henk Kremer